පසුගිය දිනකදී අහම්බයකින් මා ඇමතු විදෙස්ගත සොයුරියකගේ කතාවක් කවියකට නගන්නට තරම් ඇය කියූ කරුණු හැමකකටම වඩා යම්තම් බහ තෝරන වයසේ සිට පියා සොයන ඒ දරු පැටියාගේ හඬ හා අහිංසක සිනහව මගේ පන්හිඳ සංවේදී කළේය. මේ ඒ කතා පුවතයි.
මුවට මුව තබා සිපගෙන සපථවී එදා නළලත
--------------------------------- පෙම්කෙරූ මගේ ආදර හිමිසඳුණි ------ මෙසේ...
නුඹට ලියා දන්වන්නට දුක් ගැනවිලි පවසන්නට
--------------------------------- කඳුළු ඉතිරි නෑ දැන්නම් සිහින් දිගු ------- ඇසේ...
දිනක වඩා නලවන්නට නුඹේ පපුතුරේ තබනට
--------------------------------- පෙරුම් පිරූ කළලය ඇත තවම මා-------- කුසේ...
නමුදු නුඹ නැතේ දකිනට ජීවිතේ බෙදා ගන්නට
--------------------------------- සුවය මා පතන මොහොතක නුඹේ උර --- හිසේ...
දිනෙන් දින ගෙවී ජීවිත මතක පොත ඉබේ පෙරලී
---------------------------------- නුඹේ ගැන මතක හදවත රිදවනා -------- පැයේ...
කුසෙන් එලිය දුටු මොළකැටි සුදු පුතා රැයේ ඇහැරී...
---------------------------------- නුඹේ උණුසුමම ගෙනදී කිරි උරයි ------ ළයේ...
තනිව මුත් තවම රකිනට පතිදමත් ඇතිය හරහට
-------------------------------- ලොවෙන් දස අතින් ගැරහිලි නොකඩවා -- ගැයේ...
නුඹෙන් ලේ උරුම අරගෙන ජීවිතයට හෙටක් හොයන
-------------------------------- අපේ පුතුට නුඹ මොනවද ඉතිරිකර --------- ගියේ...??
පරක් තෙරක් නැති කතරක හැරදමා මෙමන් තනිකර
-------------------------------- නුඹ ගියපු දිනේ මතකෙන් හදපතුල ------- දැවේ....
නිමක් නැති කඳුළු තනිකම වසාගෙන ඇවිත් පපුතුර
------------------------------- අවුලනා ගින්න කිරිකැටි සිනහවෙන් ------- නිවේ....
මවක් ලෙස කිරුළු පළඳා ලොවක් දිනන්නට වෙහෙසුණු
---------------------------- හිතට නුඹ නොමැති තනිකම නොදැනුනා --- නොවේ...
නමක් නුඹ නොදුන් කුමරුන් රජෙක් කරන්නට වෙහෙසෙමි
--------------------------- එයයි මා ලබන සැනසුම හුදකලා -------------- ලොවේ...
No comments:
Post a Comment